Salamaleikum,

Maandag was het tabaski, het grote feest voor de Moslims. De dag begon met de slachting van ons schaap. Ik wist niet zeker of ik dit wel wou zien, maar ik dacht: dit maak ik waarschijnlijk maar 1 keer mee! Jeroen heeft echt meegeholpen, ondanks dat hij vegetariër is

, ik heb met volle moed slechts toegekeken. De slachting gebeurt op een heel traditionele manier: vooral de mannen nemen er deel aan, de vrouwen maken het eten klaar... Bij ons is het, jammer genoeg, een beetje in mineur geëindigd: het eten was helemaal niet zo uitgebreid (enkel schaap zonder iets bij) en 's avonds was het geen groot feest bij ons, in tegenstelling tot de andere Senegalezen. Het was wel een teleurstelling want we hebben Tabaski niet kunnen vieren op de manier waarop het zou moeten gebeuren.

Onze familie is een echt typisch Wolofgezin, het is zowel wennen voor hen als voor ons. Ze zijn niet altijd even ontvankelijk naar ons toe, wat toch wel niet typerend is voor Senegalezen, en wat het voor ons dus niet altijd gemakkelijk maakt. Gelukkig kunnen we altijd even tot rust komen op ons dakterras en dit met een muziekje op de achtergrond: geen betere manier om even de situatie te ontvluchten.

We merken alledrie dat ons verblijf toch een beetje emotioneel begint door te wegen, zoveel impressies dat we in deze tien dagen hebben meegemaakt en dat gepaard met alle mogelijke emoties: het is ons wat

!!

Ondanks dat we hier nog niet lang zitten, hadden we even nood om onze Westerse batterijen op te laden: we trokken naar de ViaVia (waar we hadden afgesproken met twee andere studenten) en dronken een lekkere gazelle (soort bier van hier), maakten een plons in de zee, luchtten ons hart op en ventileerden tegenover elkaar. Het was voor ons even terug 'thuiskomen'.

En dan was het woensdag: Lynn haar eerste stagedag. Om 6u30 ging de wekker af (zij moet om 8u beginnen, maar moet de bus om 7u al nemen) en wij gingen mee om haar te vergezellen. Daar aangekomen, natuurlijk veel te laat, mais c'est l'Afrique, begon Lynn aan haar ronde: 75 patiënten in 5 uur tijd. Het leek ons gekke werk! Ondertussen gingen Jeroen en ik naar 'Voile d'or': een paradijs! Een parelwit strand, palmbomen en een heerlijke zee, dit omringd door een heersende kalmte: relaxation all the way!

Donderdag was het mijn beurt: 1e dag bij Acapes. Onze eerste indruk? Een grote school, vergelijkbaar met een school in België. Verschillende leeftijdsgroepen, verschillende vakken (talen, informatica, wiskunde, naailessen, sport,...), verschillende mensen. Plots stonden we daar als twee blanken op de speelplaats, alle ogen op ons gericht! Na een korte rondleiding en dan bedoel ik heel kort, stonden we terug buiten op straat: 'denk maar na over wat jullie willen doen en tot maandag 9u'... Wat een tegenvaller. Maar met goede moed en een portie motivatie erbij starten we maandag en hopen we dat we geen zes maanden zullen moeten lesgeven.

Dit weekend bezoeken we waarschijnlijk Rufisque, waar twee andere studenten verblijven en gaan we zaterdagavond naar een concert van 50cent waar we met een hele groep, Belgen en Senegalezen, naartoe zullen gaan.

Verder nog steeds heel warm, al beginnen we het 's avonds fris te krijgen

, reeds heerlijke schotels gegeten (zelfs met zelfgemaakte frietjes!), maar ook al vieze papjes gegeten, eerste djembegeluiden gehoord en gezien, alsook het dagelijkse gebed in de moskee, al prachtige landschappen ontdekt die gepaard gaan met een portie cultuur en een oase van kalmte en drukte, moodswings elke dag aanwezig, maar het gaat goed met ons hier in Senegal.

Vele groetjes aan iedereen!

Ps: we vertoeven nog in een internetcafé, internet zal snel gemaakt worden bij Maman.

Ps 2: Bijf mailen, smsen, reageren, skypen: het is voor ons leuk om nieuws te krijgen van vrienden en familie.

Bisou, bisou, bisou x